۱۳۹۰ اسفند ۲۳, سه‌شنبه

انگیزاسیون، هراس از پرسشگری

چگونه با مسلمانان نواندیش گفتگو کنیم؟

آقای یوسفی اشکوری مهر ورزیده و نوشته مرا (نشستن در آماج) در تارنمای خود بازپخش کرده و همانگونه که پیش‌بینی کرده‌بودم به این بهانه که از "انگیزه" درونی من و "داستان" این نوشته‌ها آگاهی دارد، از پاسخگوئی و گفتگو سر باززده‌است. ایشان در دیباچه‌ای بر نوشته من می‌نگارد: «چون «داستان» دیگر است و «انگیزه‌ها» دیگر، پاسخ نخواهم داد. اکنون نیز نوشته جناب آقای مزدک بامدادان را عینا و بی کم و کاست در اینجا بازنشر می‌کنم و از ارائه پاسخ خودداری می‌کنم. چرا که این نوشته نیز در حد و اندازه دو نوشته قبلی است و انباشته از دعاوی درشت و بی بنیاد و ادبیات به کار رفته در آن به روشنی از انگیزه‌های نویسنده پرده بر می‌دارد و از این رو هر نوع محاجه علمی با این مدعی نیز از پیش محکوم به شکست است و آدم عاقل کاری عبث نمی‌کند. ایشان پنداشته‌اند واقدی و طبری را تازه کشف کرده و با چند نقل قول ابتر از اینان برای اثبات دعاوی شان کفایت می‌کند. ایکاش امکان گفتگوی علمی و دوستانه بود تا روشن می‌شد این مدعیات و مستندات چه وزنی از اعبتار دارند. من هم مانند آقای بامدادان از بگو مگو بیزارم و طبعا وقتم را تلف نمی‌کنم اما اگر فایده‌ای در مباحثه و گفتگویی ببینم قطعا مشتاق شنیدم و در صورت نیاز گفتن».

این رویکرد ایشان به پرسشگران (که من یکی از آنانم) بهانه‌ای شد برای نگاشتن این نوشته، با این پرسش بنیادین که چگونه می‌توان با یک مسلمان "مؤمن" به گفتگوی بی‌پرده نشست، بی آنکه او پرسشگری و نگاه خرده‌گیر را ستیزه‌جوئی  ننامد؟ پیش از آن ولی گفتن چند سخن را تهی از هوده نمی‌بینم:

در آن نوشته من بدنبال واکاوی درونمایه سخنان ایشان درباره اسلام و دموکراسی نبودم. من تنها دو فراز از سخنان ایشان را بزیر نگاه خرده‌بین گرفته‌بودم و از ایشان خواسته‌بودم اگر یافته‌های نوینی در زمینه استوانه کوروش و یا دربار ساسانیان در دست دارد، آنرا با همگان در میان بگذارد. حتا با پذیرش اینکه حق با آقای اشکوری است و من "انگیزه"هایی اهریمنی و ناپاک در سر دارم و بدنبال "داستان"ی پلید هستم، استوانه کوروش بازنویسی نمی‌شود و آقای اشکوری که در تارنمای خود "کلاس درس ایران باستان" (1) برگزار می‌کند، دیر یا زود ناچار از پاسخگوئی به این پرسش خواهد شد که در کدام نوشته برجای مانده از کوروش خوانده‌است ایشان «به خدای واحد و برتر (=اهورامزدا) باور عمیق داشت [...] و فتوحات و اعمال خود را همزمان هم به فرمان اهورامزدا می‌دانست و هم به فرمان مردوک بزرگ و برتر خدای بابل و هم یهوه خدای یهود؟». همچنین و باز هم در جایگاه یک استاد "کلاس درس ایران باستان" ایشان باید به شاگردان خود نشان‌دهد که چادر را در کدام آفریده هنری بازمانده از ساسانیان بر سر زنان درباری دیده‌است. انگیزه من هر اندازه که پلید و ناپاک هم باشد، واژه "اهورامزدا" یا در  "کتیبه فتح بابل در 539" ایشان هست، و یا نیست. همچنین "داستان" نهفته در پشت پرسش من هر اندازه پیچیده و هراسناک هم که باشد، زنان دربار ساسانی یا چادر بسر می‌کردند و یا نمی‌کردند. آقای اشکوری اگر از گفتگو با من و ما گریزان است، دست‌کم به شاگردان کلاس باستان‌شناسی خود پاسخی درخور بدهد.  

اینکه آقای اشکوری و بسیارانی چون او در پشت هر پرسشی یک "انگیزه" پنهان و یک "داستان" پلید می‌بینند، ریشه در فرهنگ قرآنی دارد. الله در قرآن بارها و بارها بر این سخن انگشت می‌نهد که: «اللّهُ أَعْلَمُ بِمَا فِي أَنفُسِهِمْ» / خداوند بر آنچه در دل آنها است آگاهتر است، هود آیه 31 و  یا «وَإِن تَجْهَرْ بِالْقَوْلِ فَإِنَّهُ يَعْلَمُ السِّرَّ وَأَخْفَى» / اگر سخن به آواز گويى او نهان و نهان‏تر را مى‏داند، المائده آیه 7. این سخن سدها بار در قرآن به گزاره‌های گوناگون آمده‌است (2) چنین به چشم می‌آید که آقای اشکوری نیز با برخورداری از دانشی که در میان دینداران بنام "علم لدنّی" شناخته‌می‌شود، انگیزه‌های پنهان پرسشگران را می‌شناسد و از آنجایی که در قرآن دارنده این "علم لدنّی"  (که الله باشد)  بر آغاز و انجام هر کاری آگاه است، ایشان نیز با آگاهی بر بی‌فرجامی این گفتگوها از آنها تن‌می‌زند و بگفته خود «طبعا وقتش را تلف نمی‌کند»، ولی ای کاش ایشان دست‌کم برای سیه‌روی شدن دین‌ستیزانی که من و ما باشیم و در راستای روشنگری هم که شده پرده از روی این "انگیزه" و آن "داستان" برمی‌داشت تا پیمان خدایش را که می‌گوید « يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ * فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِر* / روزی که رازها همه آشکار گردند * پس او را نه نیروئی ماند و نه یاری، الطارق آیه 9 و 10» بجای آورده‌باشد.

واژه پارسی "انگیزه" که ایشان بارها آنرا بکار می‌برد، همانندی شگفت‌آوری با واژه لاتین "انگیزاسیون" (3) دارد. انگیزاسیون یا در گویش لاتین آن "اینکویزیسیون" از ریشه "اینکویرِرِه" (4) به معنی "کاویدن و بازرسی" است. بنابر این شاید بتوان برای این واژه هراس‌انگیز لاتینی برابرنهاد "انگیزه‌کاوی" را پیشنهاد کرد. تا هنگامی که پرسش‌شوندگان (در اینجا آقای اشکوری) پاسخ خود را به "انگیزه" پرسشگران پیوند می‌زنند، باید کار آنان را "انگیزه‌کاوی" یا همان "انگیزاسیون" خواند. بگمان من اندیشه‌ای که هنوز به قدرت نرسیده دست به کاوش در انگیزه پرسشگران می‌زند، بی‌گمان اگر به قدرت برسد جامه بازرسان "انگیزه‌کاو" (5) را بر تن خواهد کرد و آنگاه دیگر کار به همین اندک پایان نخواهد یافت.

-------------------------------------------------------

چرا گفتگو با دینورزان چنین سخت است؟ بگمان من نخستین سنگ پیش پای یک دیندار برای دست‌یافتن به اندیشه‌ای آزاد همان "ایمان" او است. همانگونه که در نوشته پیشین آوردم، ایمان دست‌یافتن به یک پناهگاه استوار است که تنها با چنگ زدن در ریسمان الله فراچنگ می‌آ‌ید (وَاعْتَصِمُواْ بِحَبْلِ اللّهِ جَمِيعًا وَلاَ تَفَرَّقُواْ، آل‌عمران آیه 103 ). نشستن در چنین پناهگاهی، بویژه پناهگاهی چون اسلام که برای همه پرسشهای گروندگان و باورمندانش پاسخهای از پیش آماده دارد، نیاز آنان را به پرسشگری از میان می‌برد، چرا که «وَلاَ رَطْبٍ وَلاَ يَابِسٍ إِلاَّ فِي كِتَابٍ مُّبِينٍ» (و هيچ تر و خشكى نيست مگر آنكه در كتاب مبين است، الانعام آیه 59).

دو دیگر آنکه "دین" و بویژه دینهایی که آنان را ابراهیمی می‌نامیم، گوهره بنیادین خویش و فرمانها و باورهای برگرفته از آن را در چادری کلفت از "تقدس" می‌پیچند، تا راه بر پرسشگری دینداران بسته‌شود. برای نمونه هنگامی که یک مسلمان باورمند پیش از بدست گرفتن قرآن دست به یک شستشوی آئینی (وضوء) می‌زند و نخست قرآن را می‌بوسد و بهنگام خواندن آن نیز تلاش می‌کند که انگشتانش بروی نوشته‌های آن نلغزند (بکار بردن چوب الف)، پیشاپیش راه هرگونه پرسشگری را بر خود بسته‌است، چرا که قرآن در اینجا دیگر از جایگاه یک کتاب بیرون آمده و آسمانی و "قدسی" شده‌است، پدیده‌ای که هرگونه گمانه در گوهر و درونمایه آن، ستیز با جهان "قدسی" بشمار می‌رود. اینکه قرآن بوارون تورات و انجیل سخن بی‌میانجی الله شمرده‌می‌شود، بر این پوسته "قدسی" آن می‌افزاید (قُل لَّئِنِ اجْتَمَعَتِ الإِنسُ وَالْجِنُّ عَلَى أَن يَأْتُواْ بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ لاَ يَأْتُونَ بِمِثْلِهِ وَلَوْ كَانَ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ ظَهِيرًا / بگو اگر انس و جن گرد آيند تا نظير اين قرآن را بياورند مانند آن را نخواهند آورد، الاسراء آیه 88). کسی که محمد را پیوسته "پیامبر گرامی اسلام" (دیندارترین مسیحیان نیز پیامبر خود را که او را پسر خدا نیز می‌دانند، تنها "عیسا" می‌نامند) می‌خواند و پس از بزبان آوردن نامش بر او و خاندانش درود می‌فرستد، پیشاپیش راه هرگونه خرده‌گیری بر کارهای او را بر خود بسته‌است. چرا که نگاه کاوشگر و اندیشه کنجکاو تنها در جایگاهی برابر می‌تواند در خود توان پرسشگری را بیابد، پدیده "قدسی" پرسش‌پذیر نیست.

اندیشه دینی (بویژه گونه اسلامی آن) نخست از پیامبر خود یک "اَبَرمرد آرمانی" می‌سازد و سپس او را به سنجه‌ای برای ارزیابی خوب و بد پدیده‌ها فرامی‌رویاند. برای نمونه اگر پیشاپیش کسی را به دادگری بشناسیم، آنگاه با دیدن کاری بیدادگرانه از او، در پی دگرگون کردن نگاه خود به آن کار می‌رویم و نه در پی نگاهی نو به آن انسان. در اینجا ریشه اندریافت ما از "بیداد" نه در خود این پدیده، که در رفتار کسی است که او را به دادگری می‌شناسیم و پذیرفته‌ایم. سنجه دادگری دیگر خود دادگری نیست، که انسان دادگر است.

پس جای شگفتی نیست که آقای اشکوری بر من ریشخند می‌زند که گویا « واقدی و طبری را تازه کشف کرده و با چند نقل قول ابتر از اینان برای اثبات دعاوی [ام] کفایت می‌کند». از دیدگاه من کسی که در ده سال بیش از یکسد و ده بار (یازده جنگ در هر سال، نزدیک به یک جنگ در هر ماه)  با دیگران جنگیده، بکار بردن زور و شمشیر زدن را برای گسترش دین روا می‌داند. سنجه من در این میان خود پدیده و درونمایه واژه ستیزه‌خوئی و جنگ‌جویی است و نه کسی که دست به اینکار یازیده. برای دیندارانی که پیامبرشان را ابرمرد آرمانی خود می‌دانند ولی، این محمد است که باید سنجه‌ای برای کاوش در تاریخ باشد. آنان بدون پژوهش و تنها از سر "ایمان" پذیرفته‌اند که او انسانی آشتی‌جوی و نرم‌خوی بوده‌است، پس باید به این جنگها و کشتارها از نگرگاه دیگری بنگرند. تا بی‌نمونه سخن نگفته باشم، آقای اشکوری در تارنمایش می‌نویسد: «پیامبر از بریره کنیز عایشه پرسید و او به بی‌گناهی عایشه شهادت داد. آورده‌اند که علی کنیزک را کتک زد تا راست بگوید. [...] پیشنهاد و کتک زدنش دو علت داشت، یکی این که از طریق شهادت کنیز بی‌گناهی عایشه آشکار شود و دوم اینکه از نظر علی مصالح اسلام و پیامبر بالاتر از یک زن بود» (6). کتک زدن یک زن بی‌پناه (بَرده) بویژه هنگامی که هیچ گناهی از او سر نزده باشد، در همه فرهنگها کاری بس نکوهیده و زشت است. ولی از آنجایی که یک شیعه باورمند نیک‌و‌بد را با علی می‌سنجد و نه علی را با نیک‌و‌بد، پس باید برای این کار علی بهانه ای بتراشد و بگوید: «از نظر علی مصالح اسلام و پیامبر بالاتر از یک زن بود» بدینگونه کتک زدن یک برده بی‌پناه کاری درست خوانده می‌شود (7)

همانگونه که پیشتر گفته‌ام گفتگو با دینورزان بسیار سخت است. ریشه این سختی را ولی باید در این نکته جست که برای کسی چون من، هیچ پدیده‌ای (انسان، کتاب، ..) مقدس و پرسش‌ناپذیر نیست. من اگر اندیشه‌های زرتشت، یا مزدک بامدادان را می‌ستایم، راه خرده‌گیری بر آنان را نیز بر خود نمی‌بندم، چرا که در آنان نه پدیده‌هایی ورجاوند و آسمانی، که مردمانی اندیشمند می‌بینم که کردار و گفتار و پندارشان تهی از کاستی نبوده‌است، پس اگر کسی این کاستیها را باز گفت، نیازی در خود نمی‌بینم که او را "مزدک‌ستیز" یا "زرتشت‌هراس" بنامم. کوروش در همسنجی با همزمانان خود بسیار روادارتر و انساندوست‌تر بود. با این همه نمی‌توان همه کارهای او را، تنها از آن رو که او "کوروش" است ستود و یا برای زشتیهایشان بهانه تراشید.

اندیشورزان مسلمان –چه نواندیش و چه کهنه‌اندیش – ولی پدیده‌های قدسی خود را سنجه‌ای برای واکاوی دیگر پدیده‌ها می‌دانند. آنان با باور بر اینکه قرآن سخن الله است، نمی‌توانند کاستیهای آنرا بپذیرند، چرا که سخن خداوند نمی‌تواند کاستی داشته‌باشد و یا در گذر زمان درستی خود را از دست بدهد، "کاستی" و "وابستگی به زمان" از ویژگیهایی هستند که دینداران آنها را "اوصاف سلبیه" می‌نامند (ویژگیهایی که با داشتنشان خدا، جایگاه خداوندی خود را از دست می‌دهد). الله – وبناچار سخن او - از نگر آنان "لازمان و لامکان" است.

چگونه می‌توانیم با مسلمانان نواندیش گفتگو کنیم؟ اینان بهر روی بخشی از نیروی کنشگر جامعه ما هستند و در آینده نیز همچنان خواهند بود. بگمان من راه گفتگو بر سر گوهره اسلام و گنجایش آن برای دموکراسی، و همچنین حقوق زنان، دگراندیشان و دگرباشان در آن اگر بسته نباشد، دست‌کم بسیار دشوار است. "ایمان" و "تقدس" بخودی‌خود و پیشاپیش راه را بر هر گفتگویی می‌بندند.  چنانکه دیدیم، پرسشگر باید پیش از هر گفتگویی نخست در برابر چشمان "مؤمن" برهنه شود و انگیزه پنهان خود را بدو نشان دهد، که اگر نکند، پاسخی از "مؤمن" نخواهد گرفت. پس باید گوی گفتگو را از سپهر آسمانی فروکشید و به میدان زمینی کشاند، به جایی که پرسشها گوهره دین را نشانه نروند و "مؤمن" را بر سر ایمانش ملرزانند، چرا که او نیز باشتاب دروازه‌های دژ ایمان را می‌بندد و در پشت باروهای آن سنگر می‌گیرد. با این دسته از کنشگران باید بر سر پرسمانهای این‌جهانی مانند برابری زن‌و‌مرد، حقوق‌بشر و حقوق‌شهروندی گفتگو کرد و بر سر آزادی شهروندان در گزینش دین، آئین، پوشش و هزاران حق این‌جهانی دیگر. همانگونه که بارها نوشته‌ام، هرکسی با هر باور و اندیشه و ایمانی تا هنگامی که به این حقوق پذیرفته‌شده جهانی پایبند باشد، بخشی از جنبش بزرگ آزادی‌خواهانه مردم ایران است،

در این چارچوب با هر کسی می‌توان گفتگو کرد.   


خداوند دروغ، دشمن و خشکسالی را از ایران زمین بدور دارد
----------------------------------------------------------------
http://yousefieshkevari.com/?cat=7 .1
2. همچنین و برای مشتی نمونه خروار بنگرید به:
رَبَّنَا إِنَّکَ تَعْلَمُ مَا نُخْفِی وَمَا نُعْلِنُ ِ / پروردگارا ! یقیناً تو آنچه را ما پنهان مى‏داریم و آنچه را آشکار مى‏کنیم ، مى‏دانى، ابراهیم آیه 38
أَنَا أَعْلَمُ بِمَا أَخْفَیْتُمْ وَمَا أَعْلَنتُمْ ِ / من به آنچه پنهان مى‏داشتید و آنچه آشکار کردید داناترم، ممتحنه آیه 1
وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ عَلِيمٌ بِذَاتِ الصُّدُور / از خدا پروا کنید که براستی او بر راز دلها آگاه است، المائده آیه 7
قُلْ إِن تُخْفُوا مَا فِی صُدُورِکُمْ أَوْ تُبْدُوهُ یَعْلَمهُ اللّهُ / بگو اگر آنچه در سینه‏هاى شماست ، پنهان دارید یا آشکار کنید ، خدا آن را مى‏داند، آل عمران آیه 29
Inquisition .3
Inquirere .4
5. اینکویزیتورها نخست تنها از میان "اسقفها" برگزیده می‌شدند، در گذر چند سده قاضیان نیز می توانستند به این جایگاه دست‌یابند  .
http://yousefieshkevari.com/?p=2098 .6
7. شوخی آنجا است که آقای اشکوری گفتاوردهای تاریخی و با نام و نشان مرا "چند نقل قول ابتر" مینامد. آیا من در یک نوشته دو برگی باید 551 برگ از تاریخ طبری (از تبارنامه تا مرگ محمد) و 948 برگ تاریخ المغازی (سرتاسر کتاب) را در زیر نوشته خود بنویسم؟
 

۱۳۹۰ اسفند ۱۶, سه‌شنبه

نشستن در آماج

نگاهی به دو نوشته آقای یوسفی اشکوری


همسخنی و بگومگو با اندیشورزان مسلمان، چه نواندیش باشند و چه کهنه‌گرا کار آسانی نیست. بویژه که اینان اگر سخنی را بر خوشایند خویش نیابند و پاسخ بدان را آزارنده روان خود بیابند، آنرا یکسر نشنیده می‌گیرند. نمونه این رفتار را نزدیک به یک سال پیش از آقای گنجی دیدم، هنگامی که پرسیده بود «اما پرسش این است که آیا راه تحول دینی بر مسلمان‌ها بسته است و این راه فقط بر یهودیان و مسیحیان باز بود؟ چه تفاوتی میان قرآن با تورات و انجیل وجود دارد که به این اجازه‌ی تحول را نمی‌دهد و به آن دو اجازه می‌دهد؟» و من در جستاری سه‌بخشی به آن پاسخ دادم (۱). با اینهمه بر این باورم که سخن باید روی به مردم داشته باشد، تا اندیشه‌ها آشکار گردند و آگاهی فزونی یابد، که هیچ اندیشه‌ای نمی‌تواند ببالد و شکوفان شود، اگر که خود را در تیررس نگاه خرده‌گیر همگان ننهد.

در این نوشته سر این را ندارم که که به درونمایه سخنان آقای اشکوری درباره اسلام و دموکراسی بپردازم. آنچه که مرا به نگاشتن این سخنان وامی‌دارد، دو فراز گوناگون در نوشته‌های ایشان است؛ نخست دشنامواره "دین‌ستیز" که ایشان و دیگر اندیشورزان مسلمان در بکارگیری آن بسیار گشاده‌دستند، و دوم انگشت سرزنشی که ایشان بروی این "دین‌ستیزان" برآهیخته‌ و آنان را "جاهل" و ناآگاه از اسلام و تاریخ آن نامیده است.

یک)

همانگونه که گفتم، این دسته از اندیشورزان (
۲) در بکارگیری واژه "دین‌ستیز" بسیار گشاده‌دستند. آقای اشکوری یکبار دیگر هم در گفتگویی با آقای ماشاءالله آجودانی و در پاسخ به این پرسش که چرا از گفتگو با خرده‌گیران به اسلام گریزان است، آقای آرامش دوستدار را – که این یکی براستی یک اندیشمند است – "اسلام‌ستیز"ی خوانده بود، که «با زشتترین کلمات از اسلام و مسلمانها و دیندارها معتقداتشان صحبت می‌کند» (۳). همین دشنامواره را آقای اکبر گنجی در نوشتاری بنام "ننگ مسلمان بودن" در کنار "اسلام‌هراس" در باره خرده‌گیران به اسلام بکار برده است. اینان هردو بی‌آنکه ویژگیهای این ستیز و مرزهای آن را با نگاه موشکاف و خرده‌گیر به خواننده بشناسانند، هر آنکس را که به اسلام آنان ایمان نمی‌آورد، در ستیز با، و هراس از آن می‌بینند. ریشه این نگاه را در کجا باید جُست؟

مسلمانان خود را "مؤمن" یا "کسانی که ایمان آورده‌اند" می‌نامند. روی سخن الله در قرآن
۱۹۲۶ بار با "يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ" است که همان "ایمان آوردندگان" باشند. اگر به ریشه راستین واژه "ایمان" نگاهی بیفکنیم، شاید اندکی به ریشه های رفتار هراس‌آلود و خشم ‌آگین این مسلمانان نزدیک شویم و دریابیم که چرا آنان هرگونه پرسشگری درباره چرائی فرمانهای اسلام را "اسلام‌ستیزی" می‌نامند. "ایمان" به وارون آنچه که بیشتر مردم می‌پندارند، "باور" نیست. ایمان از ریشه "امن" است که "امنیت" و "ایمنی" نیز همریشه آنند. در سکه های بجا مانده از سده هفتم سکه هایی هست که بروی آنان به پهلوی نوشته شده است: « معاویه امیر ی ولویشنیکان ». امیر یک هزوارش آرامی است که در زبان پهلوی کاربرد داشته است. "ولویشنیک" نیز از ریشه "ووروییستن" پهلوی به معنی "پناه‌یافتن" است. بدینگونه و از آنجا که در دهه‌های پسین‌تر گزاره "... امیرالمؤمنین" بر روز سکه های اسلامی پدیدار می‌شود، میتواند "ولویشنیک" را برابرنهادی برای "مؤمن" دانست و به این سخن رسید که مؤمن نه یک "باورمند"، که یک "پناه‌یافته" است. مسلمانان با ایمان آوردن، پیش از آنکه به باوری نوین برسند، به پناهگاهی استوار دست می‌یافتند. بدینگونه می‌توان دریافت که این پناه‌یافتگان در هراسی همیشگی از فروریختن سنگرگاه خویش باشند و در هر کسی که بخواهد پایه‌های این بنیان بسته را اندکی بلرزاند، یک "ستیزه‌جو" ببینند. بگمان من آنکه می‌هراسد، ما خرده‌گیران نیستیم، که ما تنها و تنها در پی آنیم که این شب تیره هزار و چهارسد ساله را چراغی بیفروزیم، این دین‌باوران پناه‌جسته در پشت باروهای دژی هزار و چهارسد ساله‌اند که در هراس از بی‌پناهی خویش هر پناه‌نایافته‌ای را به چشم دشمن می‌نگرند. بگمان من این پدیده "همه‌دشمن‌انگاری" که بزبان فرنگی به آن پارانویا می‌گویند، بیشتر به این نکته بازمی‌گردد که کسانی چون آقای اشکوری و گنجی بر سست بودن بنیانهای اندیشگی خویش آگاه شده‌اند و درست بمانند جمهوری اسلامی که در هر صدای ناهمخوانی یک دشمن می‌بیند، اینان نیز هر دگراندیش خرده‌گیری را "دین‌ستیز" می‌نامند و «چو بید بر سر ایمان خویش می‌لرزند».

دو)

آقای اشکوری در پاسخ به م. بی‌نیاز می‌نویسد (
۴): « به تجربه دریافته‌ام که روشنفکران غیر‌مذهبی و به ویژه دین‌ستیزان این جریان غالبا همان اندازه از دین و تاریخ و منابع اسلامی اطلاع دارند که توده‌های عامی مذهبی. دلیل آن نیز روشن است. هر دو طایفه دینشان را عموما از روحانیان و آن هم از بی‌سوادترینشان یعنی جامعه وعاظ و به عبارتی روضه‌خوانها آموخته‌اند نه از تحقیق عالمانه و آزاد شخصی».
اگرچه در این سخن هسته‌هایی از راستی می‌توان یافت، باید آقای اشکوری را گفت: «آنرا که در خانه‌ای چوبین نشسته، آتشبازی نشاید!». ایشان در همان نوشته در باره کوروش بزرگ می‌نویسد: «ایشان به خدای واحد و برتر (=اهورامزدا) باور عمیق داشت [...] درست است که کوروش گویا پیرو دین خاصی نبود اما چگونه است که وی فتوحات و اعمال خود را همزمان هم به فرمان اهورامزدا می‌داند و هم به فرمان مردوک بزرگ و برتر خدای بابل و هم یهوه خدای یهود؟» و برای باوراندن سخن خود به خواننده "تمام منابع و از جمله کتیبه‌های وی از جمله کتیبة فتح بابل در
۵۳۹" را گواه می‌گیرد. تا آنجا که من خوانده و آموخته‌ام، کوروش بزرگ "کتیبه‌ها" ندارد و تنها نوشته‌ای که از او یا بنام او بر جای مانده، "استوانه کوروش" است که آنرا منشور حقوق بشر نیز می‌نامند. ولی در همان بگفته آقای اشکوری "کتیبة فتح بابل در ۵۳۹" نیز هیچ سخنی از "اهورامزدا" در میان نیست، چه رسد به آنکه کوروش کارهای خود را به فرمان او دانسته باشد. تنها خدایانی که در این گِلنوشته از آنان نامبرده‌ می‌شود، "مردوک" است و "بعل" و "نبو"، که "بعل" نیز خود از نامواره‌های مردوک است. حتا خدایان اکد و سومر نیز بنام خوانده نمی‌شوند، یهوه که جای خود دارد. آنکه اهورامزدا را یار و یاور خویش می‌نامد، نه کوروش، که داریوش بزرگ است. این اوست که همواره و در هر سنگ‌نوشته‌ای اهورامزدا را می‌ستاید و خود را فرمانبر او می‌داند. من برگردان این گِلنوشته را بزبانهای پارسی، آلمانی و انگلیسی خوانده و کاویده‌ام و تا به امروز سخنی از "اهورامزدا" در آن ندیده‌ام. آقای اشکوری اگر نمونه دیگری از این استوانه را در دسترس دارد، شایسته است که آنرا به پارسی برگرداند و در دید خوانندگان و دانش‌پژوهان بگذارد. با این همه در این بخش نوشته ایشان یک پدیده دیگر هم خودنمائی می‌کند، که همانا ستیز بی‌پایان اندیشورزان مسلمان با همه نمادهای فرهنگ کهن ایران باشد، این دسته از مسلمانان از آنجائی که کیستی ایرانی را در ستیز با کیستی اسلامی خود می‌دانند و در آن به چشم دشمنی می‌نگرند که "ایمان" یا پناهگاه آنان را سست می‌کند، در هر بزنگاهی نیشی نیز بر نمادهای فرهنگ ایرانی می‌زنند، تا جایی که با گواه گرفتن "برخی از مورخان" که نه نام دارند و نه نشان، «رفتار ظاهرا حقوق بشری این شاهنشاه بزرگ پارسی را ناشی از سر مصلحت اندیشی سیاسی و حتی فریب می‌شمارند و از این رو شخصیت اخلاقی او را نیز به چالش می‌کشند». هنوز برخورد نواندیشان‌دینی با "جمهوری‌ایرانی"، "نشان شیروخورشید" و شعار "جانم فدای ایران" از یادها نرفته‌است.

این ولی همه داستان نیست. ایشان هرگز خود را ایران‌شناس نخوانده و دبیره میخی را نمی‌شناسد و اگر هم بشناسد زبان اکدی نمی‌داند که گِلنوشته را خود بخواند. ولی هنگامی که به اسلام می‌رسیم، دیگر نمی‌توان چشم بر تاریخ‌سازیهای یک حجت‌الاسلام پیشین پوشید. ایشان یکبار دیگر هم در گفتگو با دویچه‌وله در باره حجاب – و باز هم با گواه گرفتن همان "مورخان" بی‌نام و نشان - گفته بود: «چادر هیچ ارتباطی با اسلام و سنت‌های عربی ندارد. همین الان هم کشورهای عربی چیزی به نام چادر نمی‌شناسند. قبل از قاجار هم، چادر بین زنان دربار پادشاهان ساسانی رواج داشته». دستکم از دو شاهبانوی ساسانی - پوراندخت و آزرمیدخت - سکه‌هایی بجا مانده (
۵) که پوشش آنان را بخوبی نشان می‌دهند و گمان نبرم که آقای اشکوری در "درباری" بودن این دو شاهبانو بگومگویی داشته باشد. از آن گذشته انبوهی از سینی‌ها، جامها، کوزه‌ها و بشقابهای زرین و سیمین و سنگتراشیده هایی (برای نمونه طاق بستان) از آنروزگار بجا مانده که – باز هم تا جایی که من دیده ام و خوانده ام – جای پایی از "چادر" در آنها نمی‌توان یافت، اگر چه همه این آفریده‌های هنری شاه و پیرامونیان او (بخوان زنان درباری) را نشان می‌دهند. اگر آقای اشکوری در این باره هم یافته‌های تازه‌ای در دسترس دارد، مرا وامدار خود خواهد کرد. از آن گذشته دانسته نیست که چرا این پدیده ننگین "حجاب" تنها در میان مسلمانان است که چنین گسترش دارد، تا جایی که زنان در گذر از آن باید تازیانه و زندان را بجان بخرند؟ چرا زرتشتیان که بازمانده ساسانیانند، از آئین مادران خود دست کشیده اند؟ حجاب پدیده‌ای‌ است که از آن دفاع نمی‌توان کرد، پس چه بهتر که گناه آن بر گردن ساسانیان افکنده‌شود، مبادا که ستونهای پناهگاه (بخوان ایمان) بلرزه بیفتد. با این همه بر این گمانم که می‌توان گشاده‌دستی کرد و اینرا که آقای اشکوری کوروش را به "دین مبین زرتشتی مشرف" می‌کند و چادر بر سر پوراندخت می‌افکند، بر ایشان بخشید. من به وارونه ایشان این همه داده‌های درهم و بی‌پایه را به پای "جهل" او نمی‌نویسم، اگرچه ایشان را فرامی‌خوانم که اندرز خود را بکار بگیرد و بجای پرسه زدن در اینترنت اندکی هم "تحقیق عالمانه و آزاد شخصی" کند.

ولی هنگامی که یک حجت‌الاسلام – که پیشتر دیگران را جاهل و ناآگاه از تاریخ اسلام خوانده است - در باره تاریخ اسلام سخنانی بس شگفت‌آور بزبان می‌آورد، دیگر نمی‌توان چیزی را بر او بخشید. ایشان در نوشته دیگری بنام "اسلام و دموکراسی" می‌نویسد: «هیچ یک از شهروندان، چه مسلمان و چه غیرمسلمان، تا زمانی که اصول دمکراسی رعایت می‌شود ، نباید از حدود قانون تخطی کنند و خشونت نشان دهند، به همان گونه که پیامبر اسلام هم برای بدست آوردن قدرت سیاسی شمشیر از نیام بیرون نیاورد. مثال دیگر رفتار حضرت علی می‌باشد. هر چند حق جانشینی با او بود ولی نکوشید که با تکیه برشمشیر به حکومت برسد». در اینجا و با گواه گرفتن تاریخنگارانی که نوشته‌هایشان شالوده نخستِ تاریخنگاری اسلامی است و به وارون "مورخان" آقای اشکوری هم نام و نشان دارند و هم شناسنامه، می‌خواهم نشان دهم که این سخن از پایه بیراه و نادرست است. همینجا ناگزیر از گفتنم که من همه این تاریخهای شناخته شده را برساخته می‌دانم و همانگونه که بارها نوشته‌ام، در آنها تنها سایه‌های کمرنگی از رخدادهای آن سالیان می‌یابم. با این همه از آنجایی که هیچ نوشته دیگری بجز این تاریخها در باره اسلام و محمد در دسترس نیست، بناچار به بررسی همانها می‌پردازم.

محمد در مکه دست به شمشیر نبرد، زیرا که نه هوادارانی انبوه داشت و نه سنگری برای جنگیدن، او چنان ناتوان بود که سرانجام راهی جز گریز شبانه از مکه نیافت. در مدینه ولی روزگاری دیگر چشم براه او بود. در اینجا هم انبوهی از جنگجویان دشمن مکه (قبیله اوس و خزرج) پیرامون او گردآمده بودند و هم سنگرگاهی برای گریز (شهر یثرب یا مدینه‌النبی) در دسترسش بود. واقدی می‌نویسد: «اولین پرچمی که پیامبر (ص) برافراشت و آنرا به حمزه بی عبدالمطلب سپرد تا به کاروان قریش حمله کند در ماه رمضان و آغاز هفتمین ماه هجرت بوده است، [...] و در ماه صفر (یازدهمین ماه هجرت) شخصا آهنگ سرزمین "ابواء" کرد و بدون هیچگونه برخوردی به مدینه مراجعت فرمود» (
۶). ابن هشام، البصری ، طبری، ابن خلدون و ابن اثیر نیز همین گزارش را با اندکی کم و بیش آورده اند. می‌بینیم که محمد تنها شش ماه پس از کوچ به مدینه و یافتن همپیمانانی جنگجو و نیرومند، شمشیر از نیام بیرون کشید. براستی نیز می‌شد که سخن در باره جنگجوئی محمد را در همین جا بپایان برد، آیا این که نخستین کتاب نوشته شده در باره زندگی محمد "کتاب‌المغازی" (کتاب جنگها) نام دارد، خود گویای همه چیز نیست؟ جستجویی بی‌یکسویانه و بدور از "ایمان" در تاریخهای شناخته شده و پذیرفته‌شده از سوی همه مسلمانان یعنی "کتاب المغازی" (محمد ابن عمر واقد الواقدی)، "سیره ابن هشام" (ابومحمد عبدالملک بن هشام)، "کتاب الطبقات الکبیر" (محمد ابن سعد ابن منیع البصری) و "تاریخ الرسل و الملوک والخلفاء" (محمد ابن جریر بن یزید الطبری) که نوشته‌های پایه در تاریخنگاری اسلامی هستند، و همچنین در نوشته‌های ابن‌خلدون و ابن‌اثیر و دیگران که پس از آن پیش‌گفتگان تاریخ نوشته اند، نشان می‌دهد که اسلام اگر از یثرب و دو قبیله اوس و خزرج بگذریم، تنها و تنها به زور شمشیر بود که در سرزمینهای عربی گسترده شد. و اگر آقای اشکوری بدنبال رفتار محمد با شکست‌خوردگان می‌گردد – آنهم از زبان مورخ با نام و نشانی چون واقدی -، بخواند که: «نبّاش بن قیس گفت: ما به همان ترتیب که بنی‌نضیر تسلیم شدند، تسلیم می‌شویم [...] اجازه بدهید که خون ما محفوظ بماند و زن و بچه ما را به خودمان واگذارید. پیامبر فرمود به هیچ وجه موافقت نمی‌کنم، مگر اینکه تسلیم فرمان من شوید [...] اصحاب پیامبر به کندن (گودال) مشغول شدند و آن حضرت با بزرگان و اصحاب نشسته بودند و مردان بنی‌قریظه را دسته دسته می‌آوردند و گردن می‌زدند». تاریخنگاران نامبرده در دهسال فرمانروائی محمد بر مدینه ۲۹ یا ۳۰ "غزوه" و بیش از ۸۰ "سریه" را گزارش کرده‌اند (بیش از ده جنگ در سال). آیا آقای اشکوری براستی بر آن است که «پیامبر اسلام برای بدست آوردن قدرت سیاسی شمشیر از نیام بیرون نیاورد»؟ راستی چه کسی از تاریخ اسلام آگاهی ندارد؟

گواه گویای اینکه این مردمان همه از ترس کشتار و بردگی و نه به خواست خود مسلمان شده و به محمد گرویده بودند، پشت کردن بخش بسیار بزرگی از آنان به اسلام و سرپیچی‌شان از فرمان جانشین محمد است، رخدادهایی که در تاریخ به "جنگهای ردّه" شناخته می‌شوند و طبری در پوشینه چهارم کتاب خود برگهای 1354 تا 1522 بدانها پرداخته است.

در باره علی نیز تاریخ چیز دیگری می‌گوید، آنهم نه "مورخان بی‌نام و نشان" آقای اشکوری، که همان تاریخنگاران پذیرفته شده که نامشان را آوردم. اینکه «حق جانشینی با او بود» تنها و تنهاباور شیعیانی چون آقای اشکوری است و سُنیان (هشتاد و پنج درسد مسلمانان) این حق را از آن ابوبکر می‌دانند. ولی چرا علی دست به شمشیر نبرد؟ طبری (پوشینه چهارم، برگ
۱۳۳۵)
می‌نویسد: «چنان بود که علی در زندگانی فاطمه جمعی را اطراف خود داشت و چون فاطمه درگذشت، کسان از دوروبر وی پراکنده شدند [...] چون علی دید که مردم از دوروبر وی پراکنده شدند، با ابوبکر از در صلح درآمد و کس فرستاد که پیش ما بیا و هیچکس با تو نیاید که خوش نداشت عمر بیاید و خشونت وی را می‌دانست». آری! علی خشونت عمر را به نیکی می‌دانست.

من همان اندازه که گفتگو را دوست دارم، از بگومگو بیزارم. از آقای اشکوری نیز (همچون آقای گنجی) چشمداشت یک گفتگوی آگاهی‌بخش را ندارم، چرا که گفتگو و ایمان هرگز در یک جا نمی‌گنجند و کسی که دین را برای "هدایت انسان" می‌خواهد، خود را فراتر از گفتگو می‌داند و تنها بدیگران (برای هدایتشان) اندرز می‌دهد. با اینهمه خاموش نیز نمی‌توانم نشست، هنگامی که اندیشمندان این آب و خاک به تیر ناسزا زده می‌شوند و باران کلوخ "جاهل" و "ناآگاه" و "اسلام‌ستیز" بر سرشان می‌بارد، که باید آئینه در دست بگیرم و ژرفای ناآگاهی دشنام‌دهندگان را در اندازه دانش خود بدانها نشان دهم، پس آقای اشکوری که خود با سخنانش مرا بدین کار فراخوانده است، مرنجد که سعدی بزرگ گفته است:

چـــو کـــردی با کــــلوخ‌انـداز پیــکار /// ســر خــود را به نــادانی شکستی
چـــو تیــر انداخـتی بر روی دشمن /// چنین دان که‌اندر آماجش نشستی

خداوند دروغ، دشمن و خشکسالی را از ایران زمین بدور دارد

---------------------------------------------------------

1. بنگرید به "اکبر گنجی و اسلامش، شیر بی‌یال و دم و اشکم که دید"
http://mbamdadan.blogspot.com/2011/04/1.html
http://mbamdadan.blogspot.com/2011/04/2.html
http://mbamdadan.blogspot.com/2011/05/3.html
2. من واژه "اندیشورز" را برای کسانی بکار می‌برم که در باره یک پرسمان اندیشه می‌ورزند، بی آنکه خود اندیشه تازه‌ای بیآفرینند. کسی که در باره یک پرسمان دست به آفرینش اندیشه می‌زند "اندیشمند" (دارای یک اندیشه از آن خود) نامیده می‌شود.
3. بنگرید به برنامه پرگار تلویزیون بی‌بی‌سی یکم دسامبر 2010
http://yousefieshkevari.com/?p=2571
.4
http://www.grifterrec.com/coins/sasania/sas_buran_1.html
.5
6. مغازی، تاریخ جنگهای پیغمبر اسلام، محمد بن عمر واقدی، ترجمه دکتر محمود مهدوی دامغانی ، برگ یک